Chojecki Hilary (ur. 1755). Ur. 19 I prawdopodobnie w Samczykach w woj. bracławskim jako trzeci syn Franciszka Kazimierza, kształcił się od roku 1759 u jezuitów w Żytomierzu. Zamożny (w r. 1793 oszacowano jego majątek na około 250.000 zł) i wykształcony, piastował w latach 1775–93 w wojew. kijowskim urzędy skarbnika, podwojewodziego, sędziego. Posiadał duże wpływy jako sumienny sędzia i częsty asesor na sejmikach. Był wraz z bratem Janem Nepomucenem podporą stronnictwa reformatorskiego, popierał wydatnie wojew. kij. J. Stempkowskiego, a w czasie sejmu czteroletniego rozwinął ożywioną działalność, za co otrzymał w r. 1791 order św. Stanisława. Na sejmiku woj. kijowskiego w Żytomierzu 14 II 1792 jako asesor zagrzewał do wytrwania przy konstytucji, występował przeciw wichrzycielstwu magnatów; na jego wniosek uchwalono składkę na przeciąg lat 6, po 18 gr. z dymu, na budowę kościoła pod wezwaniem Opatrzności Boskiej, mającego upamiętnić wiekopomne dzieło. W wojnie z Rosją t. r. z powodu ułomności nie wziął udziału, lecz uważając, że »całość kraju, pomyślność ojczyzny, każdego obywatela pierwszym powinny być obiektem«, wystąpił 6 VI 1792 z aktem uwalniającym od pańszczyzny tych poddanych jego wsi Motowidłówki pod Lubarem, którzy dobrowolnie zaciągną się w szeregi armii. Akt ten spotkał się z uznaniem ks. Józefa Poniatowskiego i zatwierdzeniem samego króla, który powziął wówczas pod wpływem Ch-go myśl ustanowienia orderu virtuti civili, równorzędnego virtuti militari. Orderem tym miał być odznaczony jako jeden z pierwszych Ch., lecz plan królewski nie doczekał się realizacji. Po drugim rozbiorze Ch., mianowany pierwszym marszałkiem żytomierskim, powoli wycofał się z życia publicznego. Był żonaty trzy razy ze Stempkowską, Michałowską i Pruszyńską, męskiego potomka nie miał, data śmierci nieznana.
Ob. literaturę do art. Chojecki Franciszek Kazimierz. Ponadto: Estr.; Dubiecki M., Jeden z niewielu, »Ruś« 1911, 356–9; Wolański A., Wojna polsko-rosyjska 1792 r., P. 1924; Korzon T., Wewn. dzieje Polski, W. 1897, I 460; Smoleński Wł., Ostatni rok sejmu wielkiego, Kr. 1897; Dembiński Br., Stanisław August i książę Józef Poniatowski w świetle własnej korespondencji, Lw. 1904.
Julian Nieć